» Jethro Tull «

Stand Up
Jethro Tull

Powstały na gruzach John Evan Band zespół Jethro Tull zawiązał się w 1967 r. w Blackpool i Lutton (Anglia) w składzie Ian Anderson, Mick Abrahams, Glenn Cornick i Clive Bunker. Początkowo nazwa grupy zmieniała sie z tygodnia na tydzień, by zwiększyć liczbę bookowanych koncertów. Ostateczną swą nazwę grupa zawdzięcza 17-wiecznemu pionierowi rolnictwa z Berkshire, którego pomysły stały się podstawą nowoczesnego rolnictwa. Tak jak Tull zasłynął z nowatorskich rozwiązań, tak zespół zyskał popularność dzięki dużej oryginalności kompozycji i świeżości brzmienia. W niedługim czasie stał się rezydentem londyńskiego klubu Marquee. Grupa postrzegana była jako mentor bluesowej sceny muzycznej, zapowiadający nowe trendy, a jej koncerty przyciągały w czwartkowe wieczory do klubu tłumy ludzi.

W roku 1969 odejście gitarzysty Micka Abrahamsa i pojawienie się w składzie Martina Lancelotta Barre wydobyła z brzmienia Jethro Tull ukryte dotąd folkowe elementy. Zespół stał się tętniącym pomysłami muzycznym tyglem, który wrzał różnorodnością elementów i wybuchał raz po raz, zaskakując świeżymi kompozycjami. W czerwcu 1969 roku, grupa wydała swoją drugą, lecz jakże odmienną od pierwszej, płytę – „Stand Up”, która otworzyła jej nowe horyzonty w Europie i Stanach Zjednoczonych. Twórczość lidera Iana Andersona jakby nagle dojrzała, a wypracowane brzmienie stało się ich wizytówką.

Ich ówczesny styl łączy elementy bluesa i jazzu z brytyjskim folkiem i nierzadko muzyką klasyczną. Melodyka opiera się na nietypowych w muzyce rockowej tempach. Zapytany w maju 1969 r. w wywiadzie dla New Musical Express o utwór “Living In the Past”, który w reedycji “Stand Up” również znalazł się na krążku, Anderson podkreślił jego nietypowe tempo: ”[Utwór] Jest na 5/4, co oznacza, że nie da się go zatańczyć, chyba, że masz dwie i pół stopy”. Brzmienie Jethro Tull uzupełnia nieprzewidywalny flet poprzeczny Andersona, szalonego, długowłosego minstrela o dzikim spojrzeniu, który stojąc na jednej nodze w sięgającym ziemi płaszczu, mamił publiczność swą grą.

„Stand Up” zawiera wiele różnorodnych i niesamowitych kompozycji, których poetyce trudno się oprzeć. Liryczna ballada „Look Into The Sun” podbudowana srebrzystym gitarowym tłem doskonale podkreśla manierę wokalną Andersona, która nie pozwala pomylić Jethro Tull z żadnym innym zespołem. Przewrotny „Nothing Is Easy”, to dynamiczny hard rock z elementami jazzu, natomiast „Fat Man” niesie ze sobą orientalne wpływy podsycone dźwiękami bałałajki i instrumentów perkusyjnych. Nie można oczywiście pominąć ujmującej wariacji „Bourée” Jana Sebastiana Bacha, która znalazła na zawsze swe miejsce w historii muzyki rockowej.

Tak jak w baśni o grajku, który dzięki swojej cudownej grze na flecie wyprowadził z miasta szczury, tak szerząca się muzyka Jethro Tull omotała rzesze fanów i pociągnęła ich w nieodkryte dotąd obszary muzyki. Album trafił na pierwsze miejsca brytyjskich list przebojów. Wydając go jednak zespół jeszcze nie wiedzial, że najbliższe lata przyniosą koncerty w Forum (Los Angeles), czy Madison Square Garden (Nowy Jork) oraz liczne artykuły w magazynach „The Rolling Stone” i „Time”.

Ian Anderson i Jonathan Noyce

Doane Perry

Martin Barre i jego Fender