» Emerson, Lake and Palmer «

Emerson, Lake and Palmer (ELP) to brytyjskie, progresywne trio rockowe. ELP wykształciło unikalne, eleganckie brzmienie, oparte na wiodącej roli akustycznego pianina, organów i syntezatorów, w połaczeniu z agresywną grą gitary basowej i perkusji. Charakterystyczna dla ELP była wspaniała technika wykonawcza, wirtuozeryjne popisy solowe i ekstrawagancja scenicznych występów. ELP powstało w roku 1971 jako supergrupa. Od 1994 zespół pozostaje w stanie hibernacji.
Dyskografia

Albumy
1970 Emerson, Lake & Palmer
1971 Tarkus
1972 Pictures at an Exhibition [live]
1972 Trilogy
1973 Brain Salad Surgery Atlantic
1974 Welcome Back My Friends to the Show That... [live]
1977 Works, Vol. 1
1977 Works, Vol. 2
1978 Love Beach
1979 In Concert [live]
1987 Emerson, Lake & Powell
1992 Black Moon
1993 Live at the Royal Albert Hall
1993 Works Live
1994 In the Hot Seat
1997 King Biscuit Flower Hour
2001 Live in Poland
2004 Live [Disky] Disky
2004 Fanfare: The 1997 World Tour [live]
2004 An Introduction To...
2004 From The Front Row... Live!

Video i DVD
1986 Pictures at an Exhibition
1993 Welcome Back
1998 The Manticore Special
1998 Works Orchestral Tour: Olympic Stadium, Montreal, 1977
2001 Live at the Royal Albert Hall
2003 Works Orchestral Tour: Manticore Special
2004 Masters from the Vaults

Dzieje grupy Idea

W latach siedemdziesiątych grupa stała się symbolem komercyjnego sukcesu, przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego poziomu i artystycznej integralności. Natomiast w kolejnych dekadach grupa stała się symbolem rockowego dinozaura.

Grupę założyli w 1970 roku Keith Emerson, wirtuoz pianista oraz gitarzysta i basista Greg Lake. Emerson wcześniej grał w progresywnej grupie Nice, a Lake w King Crimson. Po przesłuchaniu szeregu perkusistów na trzeciego członka grupy wybrano Carla Palmera wcześniej grającego w The Crazy World of Artur Brown i Atomic Rooster.

Debiutem grupy był występ na festiwalu rockowym na wyspie Wight w sierpniu 1970. Tego samego roku wychodzi pierwszy album (bez tytułu). Zawarte na nim sześć utworów na stałe weszło do kanonu gatunku. Album ujawnił też wszystkie możliwości grupy - finezyjne techniki wykonawcze, solidną robotę kompozytorską, perfekcyjną jakość studyjnych nagrań, lecz także i słabości - mdłe, by nie powiedzieć, naiwne teksty oraz pewną pompatyczność ich muzyki. Album, aczkolwiek uznawany za jeden z najlepszych nie tylko w historii zespołu lecz także i gatunku, pokazuje grupę na etapie poszukiwania swego własnego brzmienia i stylu. Największym przebojem z tego albumu jest Lucky Man (Szczęściarz) - melodyjna ballada rockowa, będąca pięknym, choć zdecydowanie najmniej ambitnym utworem z całej płyty.

Wydany tego samego roku (1970) drugi album grupy zatytułowany Tarkus pokazuje już dojrzałe, wypracowane brzmienie zespołu, które ma się zachować przez następne lata. Album otwiera dwudziestominutowa suita Tarkus. Druga strona płyty zawiera sześć krótszych, stylistycznie bardzo zróżnicowanych utworów. Jeremy Bender piosenka w stylu honky tonk. Bitches Crystal huraganowy popis perkusyjnej gry Carla Palmera (zagrane w metrum 6/ Cool

. The Only Way (Hymn), cyniczna antyreligijna pieśń, zapoczątkowana cytatem z Toccaty in F Bacha. Infinite Space (Conclusion) antyteza poprzedniego utworu. A Time and a Place czysto rockowa ballada. I w końcu niemal klinicznie czysta piosenka w stylu rock-and-rolla Are You Ready Eddy. Taki układ albumu: rozbudowana suita oraz kilka krótszych otworów, w tym przeróbka z klasyki, awangardowa etiuda i w końcu popularna piosenka, stanie się typowym dla kolejnych płyt grupy. Jednym słowem "dla każdego coś miłego" - ELP recepta na bestsellery muzyki rockowej.

W 1972 wychodzi kolejny Pictures at an Exhibition (Obrazki z wystawy). Jest to luźna rockowa adaptacja cyklu miniatur fortepianowych Modesta Mussorgskiego. Album rewolucyjny tak w formie jak i treści, nagrany w całości na żywo, jest pierwszą rockową adaptacją muzyki poważnej na taką skalę.

Wydana w kilka miesięcy po koncertowym Pictures... studyjna płyta Trilogy to prawdopodobnie jeden z najbardziej "zrównoważonych" albumów ELP. Mniej agresywny niż poprzednie (a także następne) albumy prezentuje bardzo dojrzałe brzmienie. Trzyczęściowa Endless Enigma/Trilogy to opus magna tego albumu; The Sheriff to kolejny flirt z honky tonk; Hoedown bardzo udana przeróbka utworu współczesnego kompozytora Aarona Coplanda; Abaddon's Bolero rockowa wersja hiszpańskiego tańca - bolera, w artystycznym zamyśle przypominająca utwór Ravela.

Z końcem roku 1973, na miesiąc przed rozpoczęciem się złotego roku progresywnego rocka wydana jest, powszechnie uznana za najlepszą w dorobku grupy, płyta Brain Salad Surgery. Druga płyta albumu wypełniona jest wielką, czteroczęściową suitą Karn Evil 9. To arcydzieło progresywnego rocka znajduje swój odpowiednik jedynie w Close to the Edge grupy Yes i Supper's Ready grupy Genesis. Pierwsza strona albumu zawierająca cztery utwory z czego dwie przeróbki: Jerusalem Charlsa Perry oraz Toccata argentyńskiego kompozytora Alberto Ginastery. Płytę dopełniają dwie ballady Still... You Turn Me On i Benny the Bouncer.

Kolejne trzy lata muzycy poświęcili na odpoczynek od pracy studyjnej. W tym czasie wychodzi tylko koncertowy, trzypłytowy album Welcome Back My Friends to the Show That Never Ends.

Grupa ponownie się uaktywnia w roku 1977 by nagrać album Works, wyjątkowy w historii grupy i progresywnego rocka w ogóle. Koncepcja zasadzała się na pomyśle składanki trzech solowych albumów, gdzie każdemu artyście dano do wypełnienia jedną stronę winylowego krążka. Pozostałą czwartą stronę (dwupłytowego albumu) wypełniła muzyka zespołowa. Tym razem dwa utwory: przeróbkę Fanfare for Common Man Aarona Coplanda oraz zespołową kompozycję Pirates. Obie stanowią bardzo ważne pozycje w dorobku grupy. Strony solowe jednakże pokazują jak różne koncepcje muzyczne wypracowali poszczególni muzycy. Keith Emerson skomponował i nagrał wraz z orkiestrą koncert fortepianowy w stylu neoklasycznym - interesujący choć nie wybitny, na poziomie pracy dyplomowej studenta konserwatorium. Greg Lake nagrał pięć romantycznych ballad w tym piękną C'est la Vie. Carl Palmer stworzył eklektyczny zestaw utworów wyraźnie jednak zmierzający w stronę jazz rocka.

Album Works okazał się sukcesem artystycznym, lecz jego konsekwencją był rozpad zgranego niegdyś trio na trzech solistów, których koncepcje muzyczne stawały się coraz trudniejsze do pogodzenia. W tym momencie, logicznym posunięciem byłoby rozwiązanie grupy. To jednak nie wchodziło w grę. ELP miało do wypełnienia zobowiązania wobec wytwórni płytowej. Wynikiem tego były dwa kolejne albumy: Works vol.2 i Love Beach. Jakkolwiek drugi wolumin "Dzieł" był już tylko cieniem pierwszego, to ciągle może być uznawany za niezły album i ma swoje mocne punkty, o tyle Love Beach był tym, o którym muzycy grupy woleliby zapomnieć. Jest to zbiór rockowych piosnek, nie wyróżniających się niczym ani nie zasługujących na zaliczenie do stylu progresywnego rocka. Po wydaniu tej płyty grupa zamilkła na ponad dziesięć lat.

Jedyną próbą wskrzeszenia zespołu był epizod 1987 roku. Emerson i Lake próbują namówić Palmera do nagrania nowej płyty. Ten ostatni jest jednak zbyt zaangażowany w inną rockową super-grupę Asia by wziąć udział w nagraniu nowego albumu. Ostatecznie w nagraniu bierze udział Cozy Powell - perkusista grający w takich hard rockowych zespołach jak Black Sabbath, Rainbow czy White Snake. Reinkarnacja ELP staję się efemerydą, a jej jedynym produktem był średni album Emerson, Lake and Powell.

Prawdziwa reinkarnacja zespołu nastąpiła dopiero w 1992. Zespół nagrał w studio nowy album Black Moon. Album mieszczący się w standardzie neo-progresywnym lecz poza niego nie wychodzącym. Ostatecznie jednak może być uznany za dobry album rockowy. Wynikiem trasy koncertowej promującej nową płytę był doskonały album nagrany na żywo w czasie występu w Londyńskiej Royal Albert Hall. Kolejny album In the Hot Seat wbrew nadziejom okazał się słabym produktem, choć w zamyśle miał być powrotem do progresywnych korzeni. Osnową albumu miała być ponad dwudziestominutowa wersja piosenki Boba Dylana Man in the Long Black Coat. W ostateczności wyszła z tego czterominutowa piosenka. Mocnym punktem jest bardzo emocjonalna ballada Daddy. Problemy personalne wewnątrz grupy oraz problemy zdrowotne muzyków doprowadziły do tego, że płyta faktycznie nie została ukończona. Wolny czas na CD wypełniono fragmentami studyjnej wersji opublikowanej wcześniej na żywo Picture at an Exibition.

ELP koncertuje w 1997 r. po raz ostatni, między innymi odwiedzając Polskę, gdzie nagrana jest na żywo płyta Live in Poland. Przygotowana w swym zamyśle na polski rynek, stała się cennym nabytkiem dla kolekcjonerów na całym świecie. Znakomitym przykładem koncertowej "magii" grupy jest podwójny album nagrany w czasie programu King Biscuit Flower Hour wydana w 1997

Do kolejnych sesji nagraniowych nie doszło. Nieporozumienia personalne w ostateczności doprowadziły do oficjalnego rozwiązania grupy.

Emerson, Lake and Palmer należała do tych grup, które krytycy "kochali nienawidzić". Zarzucano, że istotą muzyki grupy było "by w możliwie jak najkrótszym czasie zagrać możliwie jak najwięcej nut". Podkreślano "pompatyczność" muzyki i naiwne teksty. Sami zaś muzycy, szczególnie w pierwszym okresie, nie dawali wiele powodów sympatii. Wyjątkowo aroganccy, zachowywali się jak typowi rockowi rebelianci. Najlepszym podsumowaniem dorobku ELP będzie autoironiczna wypowiedź Carla Palmera z jednego z wywiadów: If you are looking for word "pretentious" in dictionary, you can find there Emerson, Lake and Palmer Idea